“Eerste” blogbericht

Ineens een aantal bekende stemmen en gezichten die me bezorgd aankijken.  Langzaam begint het me te dagen dat ik in een ziekenhuis ben.  Nog wel op de spoedafdeling.  Ik lig gevangen in een opblaasberrie en er zit een brace rond mijn nek.
Siele komt over me hangen en geeft wat uitleg.  Ben dus blijkbaar na een breuk van mijn voorvork met mijn kop het wegdek ingedoken.
Dat was ondertussen 14 jaar geleden maar dit blijkt het ernstiger werk:
breuken in de nek.  Van de val en alle commotie er rond kan ik me niks herinneren.
Joris reageert enthousiast wanneer ik blijkbaar constant met mijn tenen aan het friemelen ben.  Die had al een veel ernstiger afloop gevreesd blijkbaar.
Tja de aanblik van mijn tronie vol wonden en bloed schept ook geen bemoedigend beeld.
Zelf ben ik ook geen aangename patiënt blijkbaar want ik begin me al op te winden over het uitblijven van verdere hulp.  Dit ten onrechte vermits de verpleging amper de toevoer van spoedgevallen gebolwerkt krijgt.
Tommy en Luc blijken ook “gevallenen” doch ze komen al even poolshoogte bij me nemen en stellen het blijkbaar iets beter.

Iedereen is ondertussen (na middernacht) vertrokken en ik word een kamer binnen gerold.  Jef, de verpleger van dienst, installeert me netjes.  Die nacht groeit mijn respect voor verplegend personeel nog enorm.  Een edel beroep, vaak onderschat.

We zijn nu 2 weken verder, de wonden helen netjes, de nek zit gevangen in een brace en mijn schouderpartij en armen zijn continu verkrampt.  Maar: “ik heb geluk gehad” zegt men mij en dat is ook zo.  Wel realiseer ik me dat nu een lange herstelperiode volgt en ik geduldig aan de weg zal moeten timmeren.  En dat woord dat begint met “g” ken ik niet.

Tijd dus nu om eens wat aan zelfreflectie te doen.
Één van de dingen die nog eens door Tommy aangehaald wordt is om weer aan het schrijven te gaan.  Hij las al wel eens wat proza en poëzie van mijn hand en wil dat ik dit verder uitwerk.  Zijn hint was: start met een blog en schrijf het van je af.
Wetende dat ik echt terug van onderaan mijn conditionele ladder zal moeten beginnen opbouwen, start ik nu bescheiden met dit  “probeersel” .  Vooral om mezelf voldoende te stimuleren en erin te blijven geloven dat mijn jaarlijks einddoel onveranderd blijft.

READY …  SET  …  GO !