8/8/18 > 19

“Pas op, fietsers rechts!” roept Joris waarop we wat wegzwenken om een groepje 30-ers met een flinke dosis haantjesgedrag vrij voor onze wielen het jaagpad op te laten draaien.  We zeggen niks maar denken allemaal hetzelfde…
We nestelen ons even achteraan de groep en peddelen rustig mee in hun zog.
Ik ben op pad met mijn 3 maten: Ambi-Joris, Tommy Hill en Ed Raket voor een rustig zondagochtend baanritje.  Zij op de koersvelo, ik als test al een keertje op de MTB.  Hierdoor kan ik het groepje even plagen door met mijn brede banden een strook op de grindweg naast hen te gaan rijden.  Tja de vos verliest zijn streken niet.
Mijn maten lachen in hun vuistje en weten al wat er staat te gebeuren.
Ze kennen me al jaren en ik heb veel aan hen te danken.
Ik heb voor hen allemaal ook een bijnaam verzonnen (raar kantje van mezelf).

Ed Raket (den Eddy) noemde ik zo omdat het goed bekt en ook omdat hij regelmatig als een raket in de laatste rechte lijn ons allemaal uit de wielen knalt.
Hij was er al in de beginjaren van De Hel bij om me ’s ochtends vroeg te vergezellen bij de start en ooit kreeg ik hem ook zo gek van mee te strijden in zo’n helletocht.

Ambi-Joris (de Joris dus) noemde ik naar de dapperste aller Belgen volgens Caesar.
Hem kan ik tot één van mijn vurigste supporters rekenen.  Iedere editie van De Hel trotseert hij weer en wind om me aan te vuren.  Soms noem ik hem ook “The Machine” omdat hij kilometers lang een strak tempo kan aanhouden. (6x finisher in De Hel)
Hij heeft ervoor gezorgd dat ik na mijn val geen invalide ben geworden omdat hij, tot de ambulanciers het overnamen, mijn hoofd gefixeerd hield in zijn beide handen.
Tijdens mijn revalidatie zette hij die zorg voort met regelmatige bezoekjes. *RESPECT*

Tommy Hill (den Tommy) noemde ik zo omdat hij ons meermaals op den Heksenberg uit de wielen kletste.  Hij is op het eerste zicht mijn volledige tegenpool.  In de loop der tijd merkten we echter dat we meer op mekaar lijken dan aanvankelijk gedacht.
Tommy is schrijver en ik zie hem als mijn mental coach.  Hij zorgde tijdens mijn herstelperiode voor mijn geestelijke rust en dropte regelmatig een inspirerend boek tijdens zijn regelmatige bezoekjes. *RESPECT*

Terug nu naar het gedoe op het jaagpad afgelopen zondag.
Ed Raket gaat de groep voorbij, ik span de hamstrings en trek me op gang in zijn zog.
Wanneer ik onder mijn arm door kijk zie ik Ambi-Joris en Tommy Hill mee glippen.
Dat is het sein om over te nemen en we knallen de groep los uit de wielen.
ZALIG GEVOEL!  De lichte spierpijn in de hamstrings, de snelheid… de adrenalinestroom.
Dit bevestigt wat ik al enige tijd voel: mijn koersbenen zijn meer dan terug op het niveau van een jaar geleden…
Inderdaad het is nu een jaar geleden dat ik mijn doodsmak maakte.
Daar braken enkele nekwervels, een rugwervel, een voorvork maar zeker niet mijn WIL.
Mijn familie en vrienden sleurden me door mijn herstelperiode waarvoor ik hen niet genoeg kan bedanken.
Mijn loopbenen zijn nog niet op niveau maar dat komt goed.
SATAN mag al beginnen zijn hellepoort te barricaderen want ik kom ze op 22 december inbeuken.

JUST BE THERE !!!

 

 

*R-E-S-P-E-C-T*

Afgelopen weekend kon ik mijn afspraak met de duivel in zijn hoogmis in de Hel van Kasterlee niet nakomen.
Slechte beelden op de CT-scans deden dokter en kinesisten besluiten dat deelnemen desastreuze gevolgen zou hebben.
Ik gooide dus de handdoek in de ring en mijn ganse omgeving haalde opgelucht adem dat uiteindelijk de rede het toch van de wil gewonnen had.
Enkele dagen vóór de hel kreeg ik een aangename mail van de organisatie in de bus met de vraag of ik het startschot wilde geven.  Een mooie geste van hen die ik met beide handen aannam omdat ik de wedstrijd diep in mijn hart draag.
Gewoon al het feit dat Hans (de omroeper van dienst) iedereen aan de aankomst brullend over de rode loper binnen haalt is uniek.  Daarna de verdiende medaille om de nek gehangen krijgen door Ben (de organisator) is de kers op de taart.
’s Ochtends dus weer vroeg op het appel om op vele bekende gezichten de spanning voor de start af te lezen en hen een hart onder de riem te steken deed me echt deugd.
Ik had eerlijk gezegd wel schrik dat ik dit niet zou kunnen verdragen doch ik kreeg zoveel warme reacties van iedereen dat dit enorm troostend werkte.
Bovendien was Tinne zoals alle voorgaande 16 edities ook deze keer weer mijn steun.
Prachtig hoe Seppe en zijn rivalen op de startlijn me aankeken met mijn startpistool, in volle concentratie en met hun hand op hun horloge om af te drukken zodra ik ze op gang KNALDE!
Uitgebreid kon ik de wedstrijd volgen ,deze keer voor het eerst langs de zijlijn.
Ze vlogen voorbij op hun bikes door de heuveltjes achter de sporthal en menigeen ging tegen de vlakte in de haarspeldbochten door de lichte sneeuwval en het ijswater van de nacht voordien.
Spijtig dat net nu ik niet deel kon nemen, er nog eens wat meer barre weersomstandigheden waren.  Hierop zaten we al weer enkele edities te wachten.
Behalve de favorieten, waren er ook mijn clubmakkers uit Lommel die weer het beste van zich gaven.  Mijn speciale aandacht ging ook uit naar Michiel, de zoon van onze vrienden.  Dit was zijn eerste hel en via Strava had ik zijn voorbereiding de afgelopen maanden wat mee kunnen volgen.  Alle respect voor de man want als jonge vader nam hij ook professioneel in zijn job heel wat uitdagingen voor zijn kiezen het afgelopen jaar.
Daarom ook dat zijn omgeving (vooral de mama) hun hart vast hield over de afloop van deze afspraak met Satan.
Telkens hij passeerde zag ik echter een ontspannen glimlach op zijn tronie en dat gaf mij tenminste al de zekerheid dat hij het zou halen.
Zijn finish ging bij zijn supporters door merg en been en hij viel hen aangedaan in de armen.  Iedereen trots!
Ooit vertelde Luc Van Lierde dat hij torenhoog respect heeft voor de amateurs in onze duursporten omdat die na een lange dag werken naast hun gezin ook nog zoveel tijd opofferen voor hun trainingen.  Hij vond dat zij het lastiger hadden dan de profs…
Daarom ook mijn torenhoog respect voor alle finishers die enige tijd na Seppe over de meet kwamen.  Hieronder een fragment van de laatste held die na bijna 13 uur wedstrijd over de rode loper door een joele supportersmenigte binnen gehaald werd.  De man barste in huilen uit… RESPECT

PS: dank aan de organisatie en alle mede-atleten voor hun mooie steun en bemoedigende woorden.  C U  op 22 december 2019 !

NO GO …

Afgelopen nacht de knoop doorgehakt: geen deelname aan “mijn” wedstrijd dit jaar!

Mijn 5 gebroken halswervels vormen het probleem niet…
Dat men nadien ook nog een gebroken ruggenwervel opmerkte ook niet…
Het fietsen gaat al vlotter en vlotter.  De kracht in de benen keerde dankzij mijn trainingsmakker: de wind, ook stilaan terug.
Mijn duurlooptrainingen zorgden echter voor een pijnlijke bilspier…
althans zo voelde het aan…
4 weken geleden blokkeerde echter mijn onderrug en werd de pijn ondraaglijk.
Verontrust door de mogelijkheid op nog meer verborgen breuken, stuurde mijn arts me weer naar de CT-scan.  Het resultaat: een hernia in de onderrug.
Zijn keiharde verdict was: “verbod op deelname aan de hel” .

Na dit doorgeslikt te hebben, onmiddellijk richting kinesist die me al enkele weken aan het voorbereiden was voor mijn wedstrijd.
Ik besloot mijn rug te ontzien en enkel nog op de fiets te trainen.
De pijn minderde doch ik bleef een pijnlijke uitstraling behouden in de kuit en de voet.
Ook mijn tenen kon ik niet meer optrekken wanneer ik recht stond wat duidde op een: “klapvoet”.
De trainingen op de MTB voelden heerlijk aan en ook off-road bolde het lekker.
Af en toe mijn trainingsmakker eens dwingen tot een pittiger stukje tempo-rijden voelde zalig aan en in mijn kopke stond alles op de volgende hel-deelname.

Tinne had wel haar bemerkingen maar ik had geen oren naar haar goede raad.
Ze kent me echter zo goed dat ze ook wist dat ik tegen mezelf beschermd moest worden.
Ze merkte dat ik bewust mijn looptrainingen achterwege liet om dan af te wachten hoe het in de hel zou verlopen.  Vooral de laatste 30km-run baarde haar zorgen.  En vooral ook het gegeven dat ik “nooit” zou stoppen tijdens een wedstrijd.
Dit zou ongetwijfeld zorgen voor een definitief onherstelbare schade aan mijn hernia.
En waarom… ?

Het besef sijpelde door dat “niet-deelnemen” veel zwaarder zou zijn dan “deelnemen”.
ALS ik dan toch iets wilde bewijzen, dan zou ik met deze beslissing ook kunnen tonen dat het geen schande is om in een beslissing rekening te houden met de mensen in je omgeving die er echt toe doen.
Je eigen kwetsbaarheid durven aanvaarden en er durven te zijn voor je geliefden blijkt een zware ontnuchterende les voor mezelf.
Zeker omdat het een les ik die ik anderen al zo vaak zelf spelde.
Nadat ik mijn beslissing deelde, reageerde iedereen er met een zucht van verlichting op.
Een mooiere reactie kon ik me niet wensen omdat het gebaseerd was op bezorgdheid.
Wederzijdse bezorgdheid blijkt belangrijker dan mijn egocentrische opstelling om kost wat kost te willen deelnemen.

4 maanden geleden kroop ik door het oog van de naald en nam me voor om me te concentreren op de dingen die er ECHT toe doen.
Deze beslissing is één van de belangrijkste die ik in die context neem.
Het is de juiste en zal me sterker maken op alle fronten.

trainingsattributen allerlei

Wanneer je rondloopt in de Decathlon, kom je voor je het weet met een winkelkar vol trainingsattributen buiten.  Zelf zocht ik ook wel eens naar dergelijke hulpmiddelen sinds ik met sporten begon maar ik ging eerder voor de simpele alternatieven.
Hulpmiddelen mochten geen doel worden maar moesten een middel blijven.  Zeker omdat één van mijn volleybaltrainers me ooit duidelijk maakte dat de enige manier om hoger te kunnen springen niet te zoeken was in trainingstoestellen maar wel in het springen zelf.
Het springtouw van mijn zus was dus één van mijn eerste trainingsapparaten.
Tijdens een les LO in het eerste middelbaar, knapte een elastiek van de kleine trampoline… na de les verdween dit stukje van ongeveer 1m lengte in mijn “turnzak”.
Deze strakke elastiek lag jaren op mijn kamer om regelmatig mijn arm- en buikspieren te pijnigen.  De fietshaken die mijn pa in de garage monteerde om aan onze fietsen te sleutelen, gebruikte ik regelmatig om een rekstok in op te hangen.
Al deze dingen kwamen me handig van pas om de juiste spiergroepen te trainen die een volleyballer nodig heeft wanneer hij in een snoekduik een verloren bal tracht te redden en nadien op de borst landend verder doorschuift op de vloer.
Nog een handige oefening hiervoor waren “push-ups” waarmee ik in die tijd ook startte  dagelijks hiervan een reeks af te lappen.
De jaren nadien bleef ik dat bijna dwangmatig dagelijks doen.  Iedere avond zoveel keer opdrukken als mijn leeftijd.  Dat werd dus de laatste jaren wel een mooi reeksje…
Gezien mijn nekletsel is dit ritueel echter noodgedwongen een langere periode onderbroken geweest en vermits mijn nek en schouders goed aanvoelden, wilde ik dit afgelopen weekend nog eens een keertje proberen.
Ik stelde me op handen en voeten en liet me zacht met de borst op de grond zakken en… ik kreeg me onder geen beding terug omhoog gedrukt!  DAAR WAS IK FF NIE GOE VAN !
Tinne heeft me toen even de relativiteit hiervan moeten inprenten en me gewoon gezegd mijn aandacht te verdelen over herstel van benen EN armen.

Nog een belangrijk “goedkoop” trainingsattribuut voor mij is de natuur.
Looptrainingen in de regen, bergop in het losse zand, op en af de brug en als belangrijkste trainingspartner: de wind.
De (voorlopig) 8 windmolens van Arendonk, waarvan er eentje op minder dan 500m van mijn deur staat, geven me altijd al een goeie indicatie wat me weer te wachten staat bij aanvang van een fietstraining.  Dat was afgelopen week ook weer het geval toen ik me rustig op gang trok voor een fietstocht, wetende dat ik de nodige weerstand zou ondervinden.  Toch prees ik mezelf gelukkig vermits ik vrij kon bepalen hoe snel en in welke richting ik zou gaan, dit in tegenstelling tot vrachtwagens die ik aan de voet van de molens in een kilometers lange file tergend traag voorbij zag schuiven.
Ik maakte snel onderstaande foto, draaide  me toen met een grijns tot achter mijn oren om, de buitenlucht diep inhalerend en klikte me vast in mijn pedalen.  Direct de wind pal op de neus zodat ik mijn fietsbenen wakker kon schudden… FREEDOM !

rust roest

“Haal eens wat cola!” riep mijn oom me als bengel toe waarna hij die goddelijke drank over een verroeste moer goot.  Het effect was dat hij even later alles vlotjes los kon draaien.  Onlangs haalde ik datzelfde trucje uit om de scharnieren van de poort van onze 80-jarige buurvrouw terug correct te kunnen afstellen.
Wat die cola met het geoxideerde metaal uitvreet weet ik niet precies maar dat het niet op mijn verroeste spieren werkt weet ik ondertussen wel…
Die verplichte rustperiode van de laatste 2 maanden heeft een serieuze impact gehad op mijn spiermassa.  Dat blijkt al uit mijn gewichtsverlies van meer dan 6 kg.
Sinds ik mijn brace mocht afgooien, verkrampten mijn rugspieren.  Ondertussen ken ik dus de trapezius of monnikskapsspier, de grote spier die zowat heel de bovenrug beslaat.
Daarom dus even ter rade gegaan bij dokter en kinesitherapie opgestart.
Wringen aan de schouders, oprekken van de borstkas, manipulatie van de nekspieren en drukpuntmassage onder de schouderbladen, zijn enkele van de leuke grapjes die mijn kinesist op me uitoefent.  Hij haalt me eigenlijk door de mallemolen…
Daarna mag ik me nog a volonté uitleven op de toestelletjes die hij in zijn “speelkamer” heeft staan.  Vooral aan mijn stabiliteit wil hij me laten werken om zo mijn latere loophouding te verbeteren.  Gevolg is steeds een pittige training en lekker in het zweet!
Samen met de voorzichtige fietstochtjes die ik deze week mocht opstarten geeft me dit al een beetje meer voldoening dan het stilzitten van de laatste tijd.
En van Tinne mag ik ook al eens de vaatwasser terug in- en uitladen!
Rust is goed om in te bouwen tussen je trainingen doch niet om dit 2 maanden aan één stuk te doen.  Dan begin je dus te verroesten!
Volgende week trek ik terug mijn werkschoenen aan om mijn collega’s terug gezelschap te houden.
Misschien kan ik voor hen nog eens een lading wafels bakken… 😉

Plus est en vous !

Zomer 1974
Als 11-jarige alleen met mijn nieuwe blauwe fiets ’s ochtends vroeg op weg naar de grote stad: Turnhout.  Mijn veel te zwaar beladen boekentas met veel kunst en vliegwerk met behulp van diverse snelbinders op de bagagedrager gebonden in de hoop dat ze er niet afdonderden op de kasseien op weg naar het Sint-Victorinstituut.
Een indrukwekkend klassiek schoolcomplex met arduinen trappen waar de treden door vele generaties voor mij al uitgesleten waren zou voor 6 jaar mijn strijdtoneel worden.
In klas 1A, een lokaal met een veel te hoog plafond, werd door één van de leraren in de eerste lessen direct volgende tekst op het bord gekrijt: PLUS EST EN VOUS .
De gedachte achter deze eeuwenoude familiespreuk: er is meer in u, is sindsdien in mijn geheugen blijven hangen en kwam af en toe wel eens terug in herinnering.
Vooral op momenten wanneer men me wel eens toewierp dat iets onmogelijk was of toch zeker voor mij.  Dergelijke opmerkingen hebben immers steeds voor mij het effect gehad van een extra motivatie met bovenstaande slagzin in het achterhoofd.
Ik zou wel eens laten zien wat ik in mijn mars had!

Zomer 2002
Ik krijg een flyer in handen van een wedstrijd in Kasterlee genoemd: “de Hel van Kasterlee”.  Omdat ze in december gepland is, lijkt het me leuk om ervoor door te trainen nu mijn triathlonseizoen toch tegen het eind loopt.
Wat echter nog meer mijn aandacht trekt is dat de organisator, die zich: “Powerjakke” laat noemen, een straffe persoonlijke lijfspreuk heeft: PLUS EST EN VOUS !
Inschrijven dus en mezelf voorbereiden op veel onbekend terrein.
Totaal geen ervaring met de mountainbike op dergelijke afstand en ondergrond.
Ook de lengte van de loopproef was een grote onbekende.
’s Ochtends bij het startschot bleek dit ook het startschot voor het openen van de hemelsluizen om ons gans de dag te voorzien van een koude douche.
Platrijden op het parcours in de zandheuvels in Herentals en vol schrik het kraken van de kogellagers in mijn trapas aanhoren, waren enkele ervaringen om nooit meer te vergeten.  Na de fietsproef wisselden we van kledij in een party-tent op het zompige voetbalplein naast de sporthal (tegenwoordig gebeurt dit in een lekker warme droge sporthal).  Een van de scheidsrechters moest me helpen mijn natte sokken uit te trekken wat me zelf niet meer lukte door de vrieskou.
Tijdens de laatste 30km lopen ben ik mijn vriend met de hamer meermaals tegen gekomen.  De ambulance volgde me een stuk door het Prinsenpark omdat men vreesde voor een foute afloop.  Maar die zin op het bord in klas 1A spookte weer door mijn kop.
Samen met een tekening van Siele waarop ze geschreven had: “komaan papa jij kunt dat”, zorgde dit voor de nodige adrenaline. De helft van het deelnemersveld haalde de eindmeet van deze eerste, in mijn ogen zwaarste, editie van de Hel.

Zomer 2018
Weer een onbekend terrein te overwinnen: revalidatie.
Van alle t-shirts ooit verzameld op wedstrijden is er slechts 1 dat eeuwig bewaard zal blijven.  Regelmatig pak ik het uit de kast, lees Powerjakke en mijn strijdkreet en put hier weer de nodige kracht uit om ook deze uitdaging aan te gaan.
Met dank aan de enkelingen die me al van begin af aan verzekerden dat dit niet mogelijk was om me zo weer extra te triggeren!  Hun scepticisme is als een scheut benzine op mijn hellevuur.
Velen echter steunden me met hun positivisme in berichtjes of bezoekjes.
Ze hebben me er mee door gesleurd en gemaakt dat ik me momenteel prima in mijn vel voel en het ook in de kop goed zit!
DANKJEWEL! Ik ga jullie niet teleur stellen.
Volgende week kruip ik voorzichtig terug op de bike…

D-day

Een klein rood lichtpuntje dat door een donkere band rond mijn hoofd voorbij vliegt terwijl ik roerloos liggend met kleine stapjes opschuif in de ring.  DIT heb ik dus 6 weken geleden blijkbaar ook meegemaakt doch ik kan me er niks meer van herinneren.
In deze ring, waar de CT-scan gemaakt wordt, dwalen mijn gedachten af naar Marie Curie en haar man aan wie we deze kunst om X-stralen te gebruiken te danken hebben.
In de lagere school vertelde de leraar erover alsof het helden waren en dat zijn ze ook!
Deze keer lig ik hier om een 3-dimensionaal beeld te laten vormen van mijn nekwervels om zo de heling van de breuken te evalueren.
“OK klaar!” zegt de radiologe na nog geen 3′ in de koker gelegen te hebben…

De orthopedische arts zit nu al enkele minuten met een ernstig gefronst gezicht de CT-scans van deze ochtend te bekijken terwijl hij druk klikkend met zijn computermuis over en weer schuift.  Zijn opmerking tussendoor: “ik ga je dadelijk de volledige uitleg geven” klinkt ook niet erg geruststellend in onze oren.
Wanneer hij eindelijk klaar is, draait hij het scherm naar Tinne en mij toe om de toestand te verduidelijken.  Blijkbaar zijn er nu nog meer breukjes terug te vinden dan men 6 weken geleden opmerkte.  Alles zit gelukkig wel stabiel op de correcte plaats doch de scheurtjes zijn nog te zichtbaar dus nog niet voldoende geheeld.
De brace mag wel af naargelang ik dat zelf kan verdragen en bewegen mag zonder over de pijngrens te gaan.  Terwijl de dokter even een telefoontje afhandelt, vraagt Tinne of ik het onderwerp: “HEL” ga aanhalen hier.  No way!  Ik ga op een iets subtielere manier even mijn mogelijkheden aftoetsen bij hem.
Hij verbiedt me nog 2 weken alle sport en autorijden.  Daarna mag ik zeer voorzichtig wat fietsen maar looptrainingen zijn nog 6 weken verboden.
“GVD” flitst het door mijn hoofd en mijn humeur slaat om in onweer.

Terug thuis gooi ik de brace af en kan ik de rest van de dag zonder pijn doorkomen.
Wel een raar gevoel, het lijkt of ik op eieren moet lopen om mijn hoofd recht te houden net gelijk een jongleur een bord op een staak draaiende houdt.
’s Avonds met veel schrik voorzichtig het bed in, niet zozeer om wie er naast me ligt maar wel bedacht om plotse pijnscheuten.  Het gaat echter vrij vlot en ik slaag er voor de eerste keer sinds 6 weken in om langer dan 1,5 uur aan één stuk te slapen.

Ondertussen polsten al enkele bezorgde familieleden en vrienden naar mijn toestand en drukten ze me nogmaals op het hart alles rustig zijn tijd te geven.
De moeilijkste periode van de revalidatie komt er nu dus aan namelijk die waarin mijn geduld op de proef gesteld gaat worden.
Voorlopig dus enkel wandelen en de hometrainer hier van stal halen.
Toon, mijn collega, stuurde me vanochtend volgend stukje:

Van het juk bevrijd
                  Toch nog gebonden
                  Verder gaat de strijd
                  Tot geheeld zijn alle wonden

Stap voor stap verder timmeren gesteund door mijn supporters die er nog steeds staan …

FOCUS !

Bij je volgende bezoek aan een zwembad, zwem dan eens een aantal meter met je ogen dicht.  Het niet meer zien van de bodem en de eventuele zwarte lijn, geeft je een idee van wat je ervaart bij “openwaterzwemmen”.
HET toverwoord dat hierbij continu in je brein moet rondspoken is: “focus!” .
Bij één van mijn eerste triatlons gaf een zwemmer het advies om me te focussen op de brugpeilers die we 1500m verder zagen staan.  Onderweg zag ik enkele zwemmers die dit niet deden en zich enkel op de oever oriënteerden met als gevolg dat ze een zwaaikom inzwommen en tientallen meters extra moesten afleggen.
Nog iets complexer werd het in een wedstrijd zeezwemmen waarbij de boeien door de golven regelmatig uit het zicht waren.  Ook de kustlijn werd regelmatig door de golfslag aan het zicht onttrokken en het zoutwater dat ik binnen kreeg zorgde voor een kokhalzend wedstrijdverloop.   (Ja je kan dus zeeziek worden tijdens het zwemmen!)
Focus was ook hier weer het kernwoord!

 

Binnen andere sporten is het echter ook een basisvoorwaarde om geconcentreerd bezig te zijn en continu je einddoel voor ogen te houden.
Belangrijke voorwaarde is dat je een goeie kennis hebt van je eigen mogelijkheden.
Focus tijdens mijn trainingen en voorbereidingen alsook tijdens mijn wedstrijden heb ik door de jaren al redelijk kunnen inoefenen.
Dat zorgt er ook voor dat ik precies weet hoever ik sta in mijn opbouw.
Dat ik precies kan inschatten hoe snel te lopen om mijn voorganger nog “op te eten”.
Dat ik relatief ontspannen mijn eigen voorbereidingsperiode en mijn wedstrijdtempo kan indelen en me niet laat opjutten door collega-atleten en hun goedbedoelde adviezen.

Nu is het echter andere koek, met mijn huidige situatie heb ik veel minder ervaring.
Mijn omgeslagen enkels, kleine spierscheuringen en peesontstekingen, geblokkeerde ruggenwervels, overbelasting  en voorgaande valpartijen, zijn kattenpis in vergelijking met mijn huidige toestand.  Niet zozeer inzake pijn maar wel omdat ik totaal niet kan inschatten hoe de situatie evolueert.  Het enige dat ik nu al 5 weken kan doen is mijn marteltuig (nekbrace) dag en nacht dragen en verder vooral NIETS doen…
Hierin word ik streng bewaakt door de 4 vrouwen in mijn naaste omgeving:
Tinne, Siele & Lien en Juliana, mijn tachtigjarige buurvrouw.  Bij het minste wat ik durf oppakken wat meer dan 100 gram weegt,  word ik onmiddellijk terug gefloten.

Dat “niets” doen heb ik al een beetje geherformuleerd tot “wandelen”.
Dat wordt door mijn bewakingsescadron (die het trouwens goed met me voor hebben) oogluikend toegestaan.
Sinds 2 weken probeer ik regelmatig een wandeling af te stappen.
Het tempo en de afstand hou ik echter uit voorzorg voor mezelf anders is ’t ook daarmee afgelopen vrees ik.

Alles voelt goed, dat wil zeggen: enkel spierpijnen in schouders en armen maar niks voelbaars in de nek.  Aftellen nu tot volgende week dinsdag wanneer er een controlescan uitgevoerd wordt en we een zicht krijgen op de toestand van de wervels.
Tot dan probeer ik me geen zorgen te maken en me niet van mijn einddoel te laten afleiden door de raad van mijn mental coach ter harte te nemen: “FOCUS !”

WAFELS

De schoolvakanties van mijn lagere schooltijd bracht ik deels door bij mijn grootouders langs moeders kant.  Dit waren geen luilekkervakanties want “vovo” vond het zijn roeping om me wat bij te schaven.  Hij was naast varkenshoeder ook nog veevoederhandelaar en verwoed tuinier.  Altijd wel klusjes te vinden dus om me meermaals zijn motto toe te roepen: “in’t zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen”.
Moemoe vormde zo wat het tegengewicht en zalig was het wanneer ze weer een joekel van een deegbol begon te kneden.  Na enkele uren het gist zijn werk te laten doen, begonnen we dan de rustende deegklomp om te kneden tot kleinere bolletjes en kon het wafelijzer opgestookt worden.  Wafels bakken voor de ganse familie die kermis kwam vieren medio augustus bij haar een vast ritueel.  MAAR… na een reeks gebakken te hebben diepte ze uit haar naaidoos een klosje garen op en verwerkte stukjes draad in een aantal deegbolletjes.  Deze “gemanipuleerde” wafels gingen willekeurig mee de stapel op en zorgden op de kermisdag voor de nodige hilariteit wanneer er weer iemand het garen van tussen zijn tanden aan het peuteren was.

Jaren later nam ik het bakken van pannenkoeken en wafels in mijn eigen gezin steeds voor mijn rekening en probeerde zo verschillende andere recepturen uit.   En ook de bewuste garendraad werd een spannend item.
Ook mijn collega’s moesten dit regelmatig ondergaan doch werden geleidelijk aan zo achterdochtig dat ze de wafels begonnen te “ontleden” voordat ze er zich aan te goed deden.  Dit noodzaakte me te zoeken naar andere “additieven” zoals zout of kruiden.
Zelf markeerde ik de gemanipuleerde wafels zodat ik kon volgen wie de gelukkige was.
Het gebeurde een keer dat mijn baas een gezouten exemplaar nam en zich er met grote happen aan te goed deed.  Ik hield mijn hart vast want het effect van zo’n gepekelde wafel is vergelijkbaar met een slok zeewater binnen slikken.  Hij verpinkte echter niet en verorberde de wafel in geen tijd.  Weg fun 😦

Regelmatig trek ik op een avond in plaats van mijn loopschoenen, mijn wafelijzer uit de kast.  Er hoeft geen speciale aanleiding voor te zijn, het geeft me rust en voldoening en bovendien zijn er altijd teveel dus worden er pakketjes gemaakt om uit te delen.
Als ik aan het bakken ga, zit het in ’t kopke goed bij me.
Tommy, mijn vriend die anderen vanuit zijn ervaring inspireert rond burn-out, hoogsensitiviteit en persoonlijke ontwikkeling, omschreef het als mijn manier om aan mindfulness te doen.  Hij reageerde dan ook positief gerustgesteld wanneer ik hem afgelopen zaterdag bijgevoegde foto “app-te”.  Voor mijn verjaardag de dag nadien wou ik immers toch een kleine hoeveelheid bakken voor de familie.  Het was immers een verjaardag waarvan we 3 weken geleden nog niet zo zeker waren…

Ondertussen werk ik dagelijks een wandeling van een uurtje af met nordic-walking-stokken om ook mijn schouders wat los te werken.
Mentaal trek ik me op aan de goeie raad van Tommy waarvan je er ook zelf van terug kan vinden op: waarjewerkelijkademt    Zonder meer een aanrader!

Goeiendag!

Begin jaren 60, een jonge moeder fietst doorheen Vosselaar met vooraan op het kinderzitje haar jonge snaak.  Iedere passant roept ie al van verre een enthousiaste “goeiendag” toe.  Dit tovert steeds weer een glimlach of grijns op de tronie van de medeweggebruikers en ontfutselt hen ook een “goeiendag”.  Zo vertelde later mijn moeder haar wedervaren telkens ze met me op pad ging.  Ze moest er wel even aan wennen maar het maakte ook haar goedgezind.

Op latere leeftijd nam deze gewoonte wel wat af in intensiteit en gooide ik ook niet zomaar iedereen meer een goeie dag toe.   Tot ik naar Arendonk verkaste en het me opviel dat hier alle mensen hevig “knikten” wanneer ze iemand passeerden.  Ik grapte wel eens met mijn dochters dat die mensen er allemaal een nekletsel aan over zouden houden…
Wel nu zit ik ZELF met dat letsel!
Deze namiddag tijdens een wandeling met een goeie vriend was ik zelfs niet meer in staat de passanten te groeten met een nekslag.  Daarvoor zorgt de nekbrace die me door strak in te snoeren behoedt voor bruuske en ontoelaatbare bewegingen.  Nu grapte ik dat men me binnenkort waarschijnlijk als stuurse, arrogante Arendonkenaar gaat beschouwen waarbij nog geen groet meer af kan.

Om dit te voorkomen doen we er alles aan om te zorgen dat de nekbreuken netjes kunnen helen.
De “brace-periode” is nu halfweg.
Nog 3 weken in het nek-corset.
Tinne had met mijn kinesist de mogelijkheid besproken van het genezingsproces te stimuleren met magnetisme.  Deze gepulseerde bio-signaal-therapie bevordert de doorbloeding en de partiële zuurstofdruk in de weefsels.
Ik word met mijn nek in een ring geschoven waar de magnetische polen continu snel alterneren.
Volgens de kinesist bewees de ring reeds zijn nut bij een lotgenoot van me met een gebroken nek.  GO-GO-GO!

Bedoeling is immers om op termijn terug mijn medeweggebruikers enthousiast toe te knikken wanneer ze met norse blik proberen te passeren.
Wat ook wel werkt is het toeroepen van een groet.
Zo passeren we tijdens onze wekelijkse trainingsrit steeds 2 plaatsen waar men langs de kant van de weg een oud volksspel in buurtverband speelt.
De eerste plek is in Vosselaar waar de kleine petanque-club zelfs een eigen lokaaltje heeft.  Wekelijks passeren we er en roepen hen een luide groet toe die, nadat men van de schrik bekomen was, voortaan telkens enthousiast beantwoord wordt.
De tweede plek waar ik begonnen ben dat grapje uit te halen is in Dessel aan Sas 5.
Hier speelt een groep vrienden steeds een spel papengooien.
3 weken geleden zijn we echter niet tot daar geraakt… er kwam iets (een stok) tussen.
Ze zullen ons wel missen want de rest van onze groep is nadien nog niet terug langs de plek des onheils gepasseerd.

Werk maken dus van het herstel; de wonden zijn sinds vandaag allemaal netjes geheeld.
Nu het moeilijkste: rustig blijven en NIETS doen wat de nekwervels uit de fixeerde pose brengt.
DURVEN “NIETS DOEN” blijkt nog het lastigste van alles.
Een boek over mindfulness dat mijn vriend me toe schoof helpt te doen inzien dat ook hierin waarheden zitten en het kan helpen bij mijn “zelf-reflectie” die ik beoog…
“het vallen als kantelmoment”